Bohdan Kos

eGNOSIS
Bohdan Kos (ur. 1941) – fizyk teoretyk, filozof, poeta. W latach 80-tych współkierował podziemnym wydawnictwem LOS. Publikował w Odrze, Znaku, Powściągliwości i Pracy, Kulturze niezależnej, Manuskripte, Muschelhaufen oraz Gnosis. Wydał tomy wierszy Podróż złudna i Atrament. Jest współautorem przekładu kabalistycznych tekstów Sefer Jecira oraz Sefer-ha Bahir.		Szybko, szybko
		Bohdan Kos
		* * * coś nieśli coś było coś trochę świętego przekrzywili na bok robili co już zostało zrobione raczej wracali bo z powrotem ruch ten miał na imię jedli też potem przy stole wspólnie wieczerzę jak we śnie na drugi bok się przekręcisz i powiesz wszystko jest dobrze to tylko ja umarłem lewoskrętni w geście błogosławieństwa niesiesz klucz w dłoni wyciągniętej jakbyś go miał włożyć w zamek zaraz lecz niesiesz go długo w słońcu i deszczach poprzez równiny i wzgórza bo mijane zamki to zamki warowne cudze a ty idziesz ciągle i tak mijasz lata jak pagórki ciebie mijają lecz teraz gdyś już stary a wzgórza niskie czujesz lekki obrót klucza to zamek przekręca go w twojej dłoni obraca nim w lewo twój zamek któregoś nie odnalazł idziesz ciągle i szukasz go tylko * * * szybko szybko szybko przezroczysta popatrz jesteś jesteś rzeczownikiem pobądź nim i na przestrzał siebie daj nam widzieć świat nim się staniesz znów przysłówkiem szybko szybko zrób to zrób * * * czas się zaledwie przykleja jak znaczek do listu do kopert rozłożystych żeglownych pocztowych nas i kraje mijamy dni długie radosne szczęśliwe wybrzeża lecz potem nie ma już kopert i listów i śliny która zwilżyła klej jest tylko na wyspie zamglonej błękitny mauritius w sejfie królowej wierzę wierzę że tamto miało sens wierzę że sensy są małe i biedne lecz są wierzę że miało sens bo gdzieżby się teraz podziało gdyby nie sens wierzę że jest taka ścieżka na świecie którą się idzie i którą się wraca bo gdzież mamy chodzić jeśli nie nią bo jak mamy kochać jeśli nie w koło * * * kół drewnianych obrót gnuśny przymus mozoł i zmęczenia jedno w drugim to od drewna to od ciała z boku na bok z ciszy w ciszę świętej wody małe krople z nieba krople z chmury w ziemię deska słucha deskę deska desce przeczy cicho ciężkie ciało zmarłe ciało koło wozu nicość miesi błoto tłuste lepka ziemia pomóż pomóż – skrzypią osie przebacz Boże przebacz nie pomogę nie zobaczę nie powrócę * * * we własnej nicości jak robak w nieboszczyku chodzę sobie przechodzeń radosny i Bogu ducha winien są strony lewa i prawa także góra i dół ciągle są a ja się cieszę że są bo mogło by ich nie być ja bym wtedy mniej niż robak nigdzie chodził tylko nad sobą nudnie płakał nawet bym nim nie był tym robakiem są bowiem rzeczy gorsze niż najgorsze * * * powiedziałem trudno zbudujemy od nowa nie wiedziałem że nie można budować od nowa wznosiłem daremnie nowe a ty po kryjomu w pokorze budowałaś ciągle miłość tę samą nowe stawało się dawne pod twoją czułością bo nie było dla nas innej miłości na świecie tylko tamta nasza * * * świata już nie będzie więcej dość świat się zbywa rzeczy swoich słońca gasi blaski ćmi i wysusza oceany a namacza tylko w kawie bułki kęs i złodziei mu potrzeba żeby szybciej swoją wielość zmóc elektryczność – niepotrzebny śmieć zwoje drutu domy mrówki parowozy – szmelc trzeba jeszcze tylko w to równanie włożyć błąd zgrzyt powiększyć skrzywić oś i w Bleriota samolocie w śrubce skrzywić gwint gwint to piesek jamnik widna dziewięć on nie żyje jemu na nic świat waga złota żadna waga lepiej piwo pić młody brodacz ginekolog świecą świeci do piwnicy zszedł i widzi pająk właśnie muchę zjadł Krajobraz w żałobnych i długich wieczorem i rano grzebią niewątpliwie i gorzko lecz co umarło podłużnie nieodwołalnie że idą tak ciągle grzebią lecz umarł nie człowiek grzebią w mgłach i glinach i piachu królestwo całe tory kolei czerwone ciała tramwai w mapy je owijają jak w całun królestwo całe tron kościół i sklepy kondukty idą z daleka jakby zwiedzali ci czarni turyści kraj jakiś nieznany którego gdy depczą jego zielenie ubywa bo nie w nim idą lecz niosą na sobie i nad nim płaczą żegnanym kochanym ciało stałe wszystko jest pustką nawet co najtwardsze to tylko przestrzenie międzyplanetarne rozproszonych orbit nikłe prawdopodobieństwa nanizane na sznur perły darowane księżniczce żonie nierządnicy wszystko jest tylko intencją szyją smukłą jak dawidowa wieża * * * w pieszczocie dziesięciorgiem palców wydobywam to znaczenie jedyne najważniejsze lecz na chwilę tylko czemu? cała radość jakby dla boleści nas obojga ciało to jest zabawa w śmierć dziecinna nie nasze i tylko dotyk jak po inskrypcji niewyraźnej wodzenie palcem wzdłuż liter * * * on pisze nie wiedząc że pisze skarby trwoni a rupiecie zbiera już nie pisze skleca tylko szczeble z drabiny do nieba pracowicie wyłamuje boleśnie jak palce w stawach on szuka zdań lampa na biurku szuka i szuka ćma co do lampy bezrozumnie leci