Eugeniusz Obarski - Sylabotonicy Dnia Szóstego

eGNOSIS
Eugeniusz Obarski (ur. 1952). Filozof, kulturoznawca, wydawca (Thesaurus Press, „Wiedza Tajemna” - redaktor programowy), muzyk (płyty z Markiem Grechutą, Lechem Janerką), animator kultury, inicjator i współorganizator ogólnopolskiego Festiwalu Filozofii). Ukierunkowanie duchowe i intelektualne: philosophia perennis, metafilozofia. Współpracował z GNOSIS od późnego kenozoiku. Mieszka w Krakowie. W archiwum GNOSIS: wiersze: Ci, którzy słyszą		Sylabotonicy Dnia Szóstego
		Eugeniusz Obarski
		Pytasz mnie, co robią poeci? Nocą poeci ze skrzydłami przypiętymi do stóp siedzą na mrocznych podwórzach wokół leżącej na kocich łbach kuli wygasłego słońca. Kładą dłonie na gwiazdach, trzymają na jedwabnych niteczkach wysokie latawce, które próbują umieścić w prześwicie odkrytym przez Heideggera... A za ich plecami obłok świadków, zaplątanych we własne sieci mentorów, budowniczych nudy i kanonów. Znawców jasnych słonecznych mitologii – z kataleksą na oku, których walizki pełne są martwych promieni. To ci, którymi rządzą umarli. To ci, którzy nie potrafili przejść przez drzwi otwarte, więc ukrytej furtki wypatrują nieprzerwanie. Ich wyznaniem kiełznające huragan skrzydeł drugie prawo termodynamiki, popiół aniołów. Bożkiem układna głowa cukru... Według nich Ulisses może stąpać wyłącznie po ściętych wawrzynach. Bo nie mówią od siebie[1]. Bo wyobraźnia ich obraca się w pustce. W niebie drewnianych ptaków. Ich ogrom to lokalna mała pustynia. Ich żółta rzeka i księżyc są z papier-mâché... Śpią więc spokojnie na czarnych poduszkach w oplocie swych zmarłych ramion. I malowniczo opłakują własną niemoc w ciepłych pokojach, napaliwszy w piecach hymnem o perle, tablicą szmaragdową, na które rzucili się uprzednio z tępą siekierą... Idźmy dalej. Oto wyrocznia: Nie ma powodu, aby nosić pełne wyroków kołczany. Kłaść na przerzutnie kamienie obrazy. I nie rozumieć, że poeta ani myśli tworzyć Sztuki, sztucznych kwiatów z ich martwych płomieni... Lecz dla nich powody takie istnieją... Tak, tak, drabiny tych mentorów nie prowadzą w Niebo. Nocą nie odwiedzą ich święci o zielonych twarzach. Niech więc dalej wzruszają ramionami nad nagrobkiem Keats’a, który stojąc na rozbitym lustrze, umarł bardzo młodo, nie zaznawszy – dzięki nim – szacunku i sławy. Idźmy dalej. Oto wyrocznia: niechaj więc resztę swych dni mizernych spędzą w spokoju niezmąconym, szlifując swe poznanie: tetrametr jambiczny, układ dystychów – skarb swój niesłychany. Niech dokazują z synegdochą w ogrodach akademii, w gettach literackich salonów... A poeta i tak będzie przykładał swe dziwaczne ramię do koła. Będzie starał się dotknąć własnego pępka głową, aby ujrzeć chwałę – potwierdzić gorliwość swych bogów. Jako ten, którego imię pisane jest piaskiem na wodzie. Jako strach na wróble, który wyszedł oglądać ostrą krawędź światła. Zakurzony wędrowiec wirujący w jasnym powietrzu nad waszymi świątyniami, o Sylabotonicy Dnia Szóstego! (1991) * * * Jerzemu Prokopiukowi, gnostykowi, tłumaczowi, m.in. Junga Ja także słyszę pieśni dwóch chórów, Jozue Obce stały mi się domy modlitw, domy zasłony Bo – mimo jabłek granatów, płomyków Mimo dzwoneczków złotych Których dźwięk, ba, obecność sama Przerażać miała demony – Zgiełk świata tam słyszę I nie przechadza się tam Nikt w poszumie wiatru Okna szczelnie owinięte – kolorowe szklane bandaże A wewnątrz skrzy się pustka Która cieszy oczy śpiących Która nie oznacza Niczego... To nie lawina muzyki dudni tam uporczywie A nic nie mówiące wyblakłe milczenie Słychać jak metafizyczny niepokój toczy robak: Uruchomiono pozytywkę hipnotycznej liturgii usypiania Miasta i ludzie schodzą w głąb morza popiołów Którego Nikt już nie rozdzieli... Zaiste, Jozue, nie są to głosy pieśni zwycięskich Ani głosy nawołujących ku bitwie Nie jest też to głos obwieszczający klęskę Ani krzyk naglący do pierzchania: Ogień tonie w paleniskach ołtarzy Ja także słyszę pieśni dwóch chórów, Jozue I inny, daremny ogień tam widzę I odgłosy krwawych bitew, pogromów słyszę O ilość ramion świecznika, o napletek, o obrazy sporów I uczonych dysput teologów na temat szpileczki i diabłów I czy może, czy nie może Savonarola zabrać monstrancję w ogień stosu... Zaiste, Jozue, godzi się zatrzymywać słońce By dobiegał tu nieprzerwanie łoskot potłuczonych Tablic I dźwięczał pośród krajobrazu Co przywodzi na myśl piekło W którym wygaszono ogień... Z pozoru nic tu po nas, Jozue Tylko z pozoru nic tu po nas, także i ty, Bazylidesie Bo przecież krzyczy o nas, Niezastygłych i Nieokiełznanych Świadek nasz wierny: Piorunochron na dachu kościoła... A po twym pokoju, Jerzy Gdy wyzbyty złudzeń księgi tłumaczysz Na języki ognia dla nas zrozumiałe W szmaragdowych sukniach poznania Skaczą anioły... (XI. 1995) * * * Powiada nihilistyczny filozof Zamilkł na amen wasz niebieski aptekarz Co wsparty na moździerzu losów waszych doglądał I na żarnach mielił Zastygłem więc ukryty w głębi korytarza Niczym czosnek w błocie ogrodu Niczym logika pośród kipieli tłumu I przyłapałem go – tak mi się zdawało A więc spał tylko niebieski aptekarz Język jego srebrzysty przywarł do metalu... I mogłem oglądać postać jego całą Lecz niestety z tyłu Jakby z drugiej strony morza i poprzez sitowie A także – jak być powinno – w zachłyśnięciu grozą Słyszałem, że milczy Kapłani – że mówi Trzeba dać odpowiedź – ustali teolog Więc porwało tłumy ciemne uniesienie Resztę znamy Proces odwieczny noc ciągle ta sama: Przemoc i mędrkowanie Obracanie krwi, żelaza w czarnych słupach dymu Ust, serc kneblowanie I oto co mamy: w święte rumowiska pokruszone Niebo... A teraz go widziałem I sierść jego nadprzyrodzoną Błyskawicę i kolano w lustrze korytarza... A więc on i krzyk jego milczący Wszystko podtrzymują Tak pieśni nabożne jak i śmiercionośną strzałę (skarby zwolenników podwójnego życia)... A on drzemał zarzuciwszy kotwicę Pośród owiec i wilków I wdał się w chrapanie Gdzie mól, rdza i złodziej On: piękny, zmęczony Pełen łaskawości duch jasny, niezrównany, nieskończenie biały Z dłoni nie wypuszczał atłasu poznania I wypełniał szczelnie przestrzeń zakrzywioną (zaiste – powiada filozof – cóż jest przestrzeń, kto odpowie. Cóż możemy wiedzieć) Lecz ja przysiąc mogę iż bym mógł tu wejść I skryć się w głębi korytarza On – on musiał się usunąć I moździerz swój przestawić w snadź dogodne miejsce... Więc spójrz, te zamknięte oczy przepatrują ziemię Czasem łza rtęć prędka wybiegnie spod powiek Bo kto wytrzymałby patrzeć nieprzerwanie Jak walczymy z sobą w pióropuszach szału pod kloszem niebieskim Na świetlistość południowych stoków niebaczni na górskie strumienie Przecież jego oko w wieczności było Nim miecz powstał ocean trucizna i ekstaza Któż więc zaprzeczy, że on mimo snu nie widzi Być mistykiem to widzieć zza zamkniętych powiek Jedna drzemka na eon Czy to coś strasznego? Ty, który jesteś, proszę cię o słowo - nie o łoskot powiek Postaw gwiazdę promienistą w ponurym ogrodzie Nie notuję tego na plasterkach smoły... (XI. 1995) * * * Wprost z taksówki rzucał się do morza Czas jakiś trwał pośród ryb Które naonczas pływały w jasnym uniesieniu (jaśniała też naonczas dziwna twarz jego) Taksówkarz oparty o kierownicę czekał Patrząc na gościa co mocarnie wpatrywał się w wodę I wywoływał tęcze tak silne iż Podnosiły zaniepokojone twarze podziemne boginie... [Wariata wożę, panowie i panie Cudaka w kartonowym pudełku na wzburzonej głowie Czemu mówią o nim : widzący, wtajemniczony?] A on nocami wyczekiwał na pochyłej wieży Na pion co wychynie wprost z gardzieli nieba Niczym sowa oszołomiona ruinami miasta Rozpościerał swe ramiona I zasłuchany w szum gwiazd lub ulewy Wielkie pytania stawiał Za dnia rozrzucał łodyżki krwawnika By wyłowić choć sylabę słowo W tekturowej walizce przynosił do domu Wątrobę i skorupy żółwi Skrawki słońca, księżyca i planet... Mówiono, że współwibruje z t y m c o j e s t Do czternastej dwadzieścia Że potem po raz tysięczny czyta Studnię i wahadło Swój podręcznik liturgiczny Że co wieczór pod pustym księżycem Wylewa libację z żółtego miodu i myrry I niczym ogień św. Elma Pośród klekotu modlitewnych młynków i sztandarów W zadymce kadzideł wędruje... A wiedzy swej nie ujawniał nikomu Unikał rozmów – perły trzymał na krótkim łańcuchu I tylko jedno niezmiennie miał do przekazania: Płakałem i zawodziłem, łapałem sny i powietrze, dyszałem Wskazywałem palcem księżyc, nie chowałem ucha Kreśliłem trapez nogą Żadnej odpowiedzi, żadnego zrozumienia z waszej strony nie było i nie ma Bo nauczać głupiego – panowie i panie To kleić skorupy, wykładać śpiącemu Czyż nie widzicie, że zjadacie się nawzajem W umysłu swego zupełnym zobojętnieniu Tyle Empedokles i Pisma, Odchodzę teraz do swych niepojętych zajęć Drzwi nieustannie zatrzaskuję przed waszymi Niosącymi wam zgubę żywiołami Lecz jednocześnie są to drzwi otwarte na oścież Ze względu na nadzieję – czterolistną koniczynę pośród kolumn strzaskanych... Piszcie więc wiersze - dokładajcie wysiłków Miejcie oczy otwarte - przywiązujcie wagę I odwieście swe plastykowe aureole na ścianę Słusznie powiedziane jest: Wyobraźnia jest warsztatem bogów... (VI, IX 1993) [1] Śledztwo wykazało, że monolog wewnętrzny, strumień świadomości, pojawił się po raz pierwszy u Eduarda Dujardin, w powieści Wawrzyny już ścięto [przyp. arch. policyjnego].