Kółko pietystycznych mitografów, upajających się podniosłością symbolologii, swego (mocno przesyconego sentymtalizmem) posłannictwa egzegetycznego, rozlubowane w legendzie własnej niespożytej odwagi, kręgach uwielbienia narastających pośród profanów, obchodzące z monstrancją swych zaskorupiałych wyobrażeń, pozłacanym pudłem narcystycznej glorii, cotygodniową procesją stęchłe podwórka literacko-filozoficznych katakumb. Rozeznający od trzech dziesięcioleci, w wielogodzinnych dysputach, po omacku niemal, rytm obrotów, skok i pochylenie uzębienia czwartej części obwodu jednego z czternastu miliardów krążków składających paznokieć środkowego palca lewej dłoni ciała Adama Kadmona. Nieszczęśni oneironauci, oneiromanci, oczadziali, oszalali (esteci), opętani zdradzieckim uchwytem wewnętrznych imadeł mai. Ich apodyktyczny kapłan mitolog, srogi nauczyciel, chłoszczący chętnie rózgą swych kompleksów, kochanek kielicha samouwielbienia, zwierciadła uwiedzionych owiec. Oto prawdziwe piekło minorum gentium. W miniaturze. Zastygli w akademickich biretach osób duchownych, hieratycznych pozach, szklistym błysku w oku, filcowych miseczkach na uszy, bo choć to maj (za uchylonym oknem) zda się, oddech od przeszywającego mrozu (ignotum per ignotium) tężeje, dyskurs obraca we wijące się przez powietrze, zapisane minuskułą wstęgi, scina mięso członków, powleka polimeryzującą z czasem emulsją olejną, rekrystalizującymi pociągnięciami tempery i wykaligrafowanym w prawym dolnym rogu deski podpisem.

 

Chemiczne zaślubiny nieba i piekła.

070120