Na obrzeżach tego za(prze)klętego miasta ustanowione drogi wwodzące w przemyślne pułapki, w zwodny labirynt (gramatyk), który przebiegając, musieliśmy albo zmysły stradać, pamięć zamiaru, albo wpadłszy w przerażenie, w gniew, porzucić, co jeszcze niedawno widziało się prostym i prowadzącym jasno — teraz objawiało jako skręcone, szydercze i jawną ziejąc zgrozą.

Ilekroć zaś, przyszedłszy do siebie, odzyskawszy zdolność czucia i pragnienie przejścia, próbowaliśmy wyrysować plany, recepty kroków, mapy pomocne by przedostać się przez ową strefę średnią — bądź w splątanie zawiłości ścieżki, trafialiśmy w obszar stawiający wymóg czy jednoczesnego dokonania wyborów wykluczających się, czy obecności (każdemu z nas) w kilku miejscach na raz.

Wielkim nasze wysiłki znojem znaczone, a nieledwie i rozpaczą. Przez niepamięć naszą, przez pyszne żądanie znaku i widomości postępu. I niepamięć, że owe pragnienia są jednymi z ważniejszych wiązadeł wstrzymującymi przed przekroczeniem labiryntu, jego syntaxis straży. Ale mozół osadzał w nas naukę i poza ratio, ta rozluźniała rigor lęku, oswobadzała zwolna, spętane cienkimi jak włos nićmi członki i pozwalała coraz śmielej uchylać widzenia oka. By przejść na (tę) drugą stronę (znaczenia), na oswojenie się życia w ogniu.

I życie.
 

990108-09