SEN. Drzeworyt, wielkość nat. 6,3x6,3 cm. Sennik czyli wróżenie ze snów na przeszło 1800 przypadków — Jańsbork 1865. Ryc. na karcie tytułowej. Wielki tłumacz snów, widzeń i marzeń, ułożone podług notatek Cagliostra, Warszawa 1884 (s.5): „św. Tomasz mniema, że szatan jest ojcem snów przeciwnych naturze i że on czuwa podczas całej nocy nad łóżkiem naszym, ale dodaje, że są dobrzy aniołowie, którzy sprowadzają nam doihre sny, z których możemy czytać i spoglądać w przyszłość”. Ks. Stan. z Gór Poklaiecki, Snów dobrych obrona o szkodliwych przestroga, Kraków 1594: „Godzi się ze snów zdarzenia przyszłe wykładać”. — Nasze senniki odpustowe wywodzą się ze źródeł orientalnych, z Oneiromantii Artemidorosa z II w. po Chr., Achmeta z Bagdadu z w. IX, lekarza mediolańskiego, Hieronima Cardanusa (1500-1576) itp. Autorzy ich chlubią się, że zdradzają tajniki Ansgariusa, Egipcjanina Philadelphusa, doktora Balsamo hr. Cagliostra (1743-1795) itp. Szczególnie wróżebne są sny w noc św. Andrzeja, B. Narodzenie, N. Rok, w nowym lub obcym domu. J. Bohomolec, Djabeł w swojej postaci, 1777, II (s.95): „Sny pierwszej nocy po ślubie są prawdziwym proroctwem”. — Tylko dobrze zapamiętane i nawiedzające ludzi po północy nadają się do tłumaczenia. W tłumaczeniu snów istnieją pewne reguły: zasada podobieństwa kształtu: jagody — łzy; zasada kojarzenia wyobrażeń pokrewnych: huk — nowina, krzyż — nieszczęście, mętna woda — niepowodzenie, smutek; zasada odwrotności znaczenia: wszy — bogactwo, śmierć — długie życie itp.

.

[Rycina i komentarz pochodzą z pracy Tadeusza Seweryna Ikonografia etnograficzna, drukowanej w organie Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego „Lud”, Kraków-Lublin, 1948.]