Rafael – Raffaello Santi lub Raffaello Sanzio - włoski malarz renesansowy - jeden z największych i najszerzej znanych artystów w ogóle, urodził się w Urbino 6 kwietnia 1483.

Już we wczesnej młodości terminował w warsztacie malarskim swego ojca, Giovanniego Santi. Prawdopodobnie uczył się również u Timoteo Viti w Urbino, wykonując pod jego wpływem miniatury (np. Apollo i Marsjasz, czy Sen Rycerza). Od 1499 terminował w Perugii u Perugina. Obrazy z tego okresu tak dalece przypominają styl Perugina, że często trudno jest określić, które wyszły spod pędzla Rafaela. 

W 1504 Rafael ruszył do Florencji, gdzie studiował prace mistrzów: Leonarda da Vinci, Michała Anioła i Fra Bartolommeo.  Rozwój jego malarstwa w okresie florenckim najlepiej prześledzić na licznych wyobrażeniach Matki Boskiej. Wczesne malowane były jeszcze w stylu Perugina (Madonna del Granduca). Późniejsze wskazują na wpływ Leonarda (np. La Bella Giardiniera). Ostatnie z jego florenckich Madonn (np. Madonna del Baldacchino) przypominają styl Fra Bartolommeo.

Od 1508 Rafael wezwany do Rzymu przez Papieża Juliusza II ozdabiał freskami komnaty pałacu watykańskiego. To personifikacje teologii, filozofii, poezji i sprawiedliwości jak również znana Szkoła Ateńska, czy Parnas. 

Za panowania Leona X Rafael został głównym architektem bazyliki św. Piotra, projektował freski i tkaniny obrazujące życie Chrystusa i apostołów dla Kaplicy Sykstyńskiej. Był też m.in. autorem projektów architektonicznych i wystroju kaplicy w kościele Santa Maria del Popolo.

W tym czasie wciąż malował – różne wyobrażenia Madonny (w tym znaną Madonnę Sykstyńską), Przemienienie, Portret Juliusza II i inne o treści religijnej.

Zmarł w Rzymie w 1520 roku, w dniu swych 37-ych urodzin.