Obarski


Eugeniusz Obarski (ur. 1952). Filozof, kulturoznawca, wydawca (Thesaurus Press, "Wiedza Tajemna" - redaktor programowy), muzyk (płyty z Markiem Grechutą, Lechem Janerką), animator kultury, inicjator i współorganizator ogólnopolskiego Festiwalu Filozofii). Ukierunkowanie duchowe i intelektualne: philosophia perennis, metafilozofia. Współpracował z GNOSIS od późnego kenozoiku. Mieszka w Krakowie. Na stronie eGNOSIS: Sylabotonicy Dnia Szóstego		Ci, którzy słyszą
		Eugeniusz Obarski
		* * * Widziano dziś koguta fantastycznej urody sunącego podwórzami w pióropuszu dźwięków koguta co radził w słońcu dzieciom i poetom których emocje jedynie połowiczne były: narysujcie liczbę wytnijcie ją z papieru i ukryjcie w ogniu łagodnością naznaczcie miejsca gdzie odpoczywają czasem ptaki których dzioby podejrzewać można iż czerpią prosto z nieba weźcie w swe dłonie cokolwiek ważne jest aby to było coś coś niezwykle naturalnego jak dym na przykład albo zdumienie i uciszcie się potulnie, nieskończeni albowiem powiedziane jest: dziś SAMUEL ZAKRYTY WYMYŚLA NA SWÓJ ŁUK SPIŻOWY * * * To co wiem pozostaje czymś równie ciemnym jak wnętrze płomienia człowiek jest zamieszkały przez gazety starożytne i te jeszcze nie napisane przez pismo runiczne i nowe języki cyfrowe jest tam but do chodzenia przez to co było i co będzie (alfa i omega, początek i koniec) przez pożytek z nieużytecznego jak ikebana... zamieszkały człowiek płonie w podróży do źródła długie spirale katedry jego myśli organizują chiński teatr cieni prawdopodobny dla przymocowanych do świata dzieci... człowiek mówi: „Możliwe słabe, przelotne opady” lecz to, co wie naprawdę pozostaje czymś równie ciemnym jak wnętrze płomienia... * * * Kiedy płakali On na przekór również płakał Długimi łzami z porcelany Rzucał wtedy nowe światło Z połyskliwego powietrza Podobno wskutek spożycia trucizny Chodził z głową owiniętą Czerwonym papierem Mówiono że za zasłoną skrywa Rzeźbę kamienną o białym uśmiechu I ma tam pryncypialny instrument Do wszelkich możliwych badań Że z mgły wylatuje i odwiedza go Niesłychany ptak o wielu dziobach Z którego bierze ptasią siłę według Kierunków świata Mówił że nic się nie powtarza I żeby nie mnożyć bytów bez potrzeby Bowiem zdawał sobie sprawę Niewiele wiadomo o kobietach milowych jego życia Według kilku agencji niezaprzeczalne jest W zasadzie to że W odświętnym wieńcu z liści łopianu na głowie W latach takich a takich Piastował kilka nieskończenie małych i ważnych Urzędów kosmicznych... Teraz gdy na to wszystko patrzy już z oddali Na dachu gorejącej nocy głowa sennie mu się kiwa... * * * Będzie samotny Kto w sobie drąży ciemne tunele Wyłącznie we własnym nurcie się zanurza Będzie samotny kto słysząc piasek klepsydry staje w pół drogi... Nie jest samotny prawdziwie, kto W najgłębszej nawet pieczarze albo na pustyni Czuje, że jest wewnątrz życia Również ten, który płynącą wodę widzi I wie co widzi I ten, który słyszy łamiącą się na wietrze gałąź I wie co słyszy Kto leżąc pośród piasków obserwuje morze Które na nowo ciągle go zdumiewa Nie jest samotny prawdziwie, kto Wie dlaczego jest żywy Ten żyje odpowiedzią i mimo drzwi otwartych Nie odwiedza go Hamlet z zapasową głową... Oby miał dość siły By wejść na górę I zedrzeć zasłonę Bowiem do ucieczki również trzeba mieć odwagę.