Apoglyptica

– to nie ikonoklastyczne łamanie obrazu, wolicjonalne przezwyciężanie, ale przekraczanie, odstępowanie, odchodzenie, oddalanie się od tego, co nie jest ani pouczające, wyjaśniające ani konieczne, a w pewnym miejscu nawet - zajmujące. W sensie etymologicznym to również apostazja – oddzielanie się od siebie w sobie, od tego otorbionego ułudnym bezpieczeństwem rytuału, ob(p)rzędu, mitu, niemal-statycznego, niemal-posągu.

010921

 

Kufer nostalgii. Sentymentalne przywiązanie. Tkliwość, ckliwość. A w gruncie rzeczy – chciało by się rzec: zła pamięć, przecież jeśli byłaby dobra, to te rzeczy, czasy, chwile są dostępne. Czuję jednak, że to wciąż nie to, że to jakiś rodzaj filmu. A te wszystkie chwile są dostępne w sposób o wiele bardziej rzeczywisty, a wręcz po prostu rzeczywisty. Podróż, podróżny – rozejrzyj się, czy nie widzisz tych znaków, które sam dla siebie zostawiasz, tych małych bilecików podpisujących sytuacje już onegdaj przebyte? Więc przebiegam je wzdłuż i wzwyż w rozmaitych swoich wariantach, „wcieleniach”, gromadzę karmę – przyrastają słoje istotnego i po-rozumienia, reszta jak ogniem (do białych kości) wypala. [I wszędzie „tam” jestem, j e s t e m]

010924

 

Konwersja napędów – z alegorii bezpieczeństwa cielesnego na zasadniczy – „duchowy” – przestawienie „metabolizmu bytu”.

011006